چیزی از خود هر قدم زیر قدم گم می کنم                   رفته رفته هر چه دارم چون قلم گم می کنم

بـی نصیب معنی ام لفظ می جویم مـــراد                   دل اگر پیـدا شود، دیــر و حرم گم می کنم

تـا غبار وادی مجنون به یادم می رســـد                     آسمـان بـر سر، زمین زیر قدم گــم می کنم

دل، نمی ماند به دستم، طاقت دیدار کـو؟                     تا تـو می آیی به پیشم، آیینه هم گم می کنم

قاصد ملک فراموشی کسی چون من مباد                    نامته ای دارم که  هر جا می برم گم می کنم

بر رفیقان (بیدل) از مقصد چه سان آرم خبر؟                مــــن که خود نیز تا آنجا رسم گم می کنم

«بیدل دهلوی»

نظرات شما عزیزان:

شـیـ♥احسان♥ـطون

ساعت10:30---8 آذر 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

شعر قشنگی بود

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: